موضوع برنامه :

زمان برنامه : ۲۹:۰۰ دقیقه

حجم برنامه : ۴ مگابایت

شعر ابتدا :

آهنگ : همایون

خواننده : سید علی اکبر گلپایگانی

گوینده : روشنک

شاعر :

علی اکبر دهخدا :

در سلوكم گفت پنهان عارف وارسته‌ای     

نقد سالك نیست جز تیمار قلب خسته‌ای         

از گلستان جهان گفتم چه باشد بهره؟ گفت            

در بهار عمر ز ازهار حقیقت دسته‌ای           

گوهر غم نیست جز در بحر طوفان‌زای عشق            

كیست از ما ای حریفان دست از جان شسته‌ای       

علی اشتری ( فرهاد ) :       

رفتی ز پیش دیده و بر جان نشسته‌ای           

از خاطرم چو اشك به دامان نشسته‌ای          

از ما چه دیده‌ای كه به صد سوز همچو شمع             

 خندان میان بزم حریفان نشسته‌ای            

بر چشم غیر اگر بنشینی به دلبری            

اندیشه كن چو اشك كه لرزان نشسته‌ای            

ای اشك هر چه ریزمت از دیده زیر پای              

بینم كه باز بر سر مژگان نشسته‌ای      

فخرالدین عراقی :

زیبد كه ز درگاهت نومید نگردد باز

آن‌ كس كه به امیدی بر خاك درت افتد

مطلع تصنیف :

مطلع اواز :

 امشب شرابخانة رندان خموش بود      

   نه رنگ در پیاله نه باده به جوش بود       

            با آن یگانگی كه به میخانه دیده‌ام                

          بیگانگی فزود كه ساقی بهوش بود             

         افتاده بود پیر خراباتیان بپا              

       بار گران خلق  هنوزش به دوش بود             

        پایی كه رهنورد مقام حقیقت است              

     كی جای سنگ حادثه‌ای پرده‌پوش بود            

      برخیز ساقیا می چون آفتاب ده             

كه امشب شرابخانة رندان خموش بود      

( بیژن ترقی )

همکاری : مرتضی محجوبی     پیانو / پرویز یاحقی      ویلن /

اعلام برنامه : دارد

اعلام شماره : دارد

http://www.mediafire.com/listen/6gmx8sjau5f55p2/150-_BS_-_www.qwsa1.rozblog.com.mp3

 موضوع برنامه :

زمان برنامه : ۲۸:۲۸ دقیقه

حجم برنامه : ۴ مگابایت

شعر ابتدا :

آهنگ : شور - دشتی

خواننده : محمود محمودی خوانساری

گوینده : روشنک

شاعر :

ناشناس :

جام جانم را نیاز جوشش صهبا نبود         

خون دلی‌ها بود اگر می در دل مینا نبود              

چشمهٔ چشمم چراغ روشن امید بود             

نعمت دریا دلی بود ار دل دریا نبود         

در هراس از خویش و بیم این و آن جان سوختم           

كاش همچون شعله‌ام از خار و خس پروا نبود          

نكته‌ها پرداختم تا باز گوید رازها           

نالهٔ شبگیر ما بر جان كس گیرا نبود          

آبرومندی نمی‌دانند رسوایان عشق           

قصه‌گوی ما كه می‌شد گر دل رسوا نبود            

در قبای قیرگون شب ره فردا نجست            

جان سرگردان چه می‌كرد ار دل شب‌ها نبود         

سعدی :     

نه تو گفتی كه به جان آرم و گفتم كه نیاری           

 عهد و پیمان و وفاداری و دلبندی و یاری           

تن آسوده چه داند كه دل خسته چه باشد                

من گرفتار كمندم تو چه دانی كه سواری           

عرقت بر ورق روی نگارین به چه ماند                  

همچو بر خرمن گل قطرة باران بهاری           

ای خردمند كه گفتی نكنم چشم به خوبان                    

 به چه كار آیدت آن دل كه به جانان نسپاری                      

 آرزو می‌كُندم با تو شبی بودن و روزی                        

یا شبی روز كنی چون من و روزی به شب آری                

سعدی آن طبع ندارد كه ز خون تو برنجد                     

خوش بود هر چه تو گویی شِكَر و هر چه تو باری     

فخرالدین عراقی :

زیبد كه ز درگاهت نومید نگردد باز

آن‌كس كه به امیدی بر خاك درت افتد

مطلع تصنیف :

مطلع اواز :

  در دلم جلوه كند پرتو ماهی گاهی       

   روشن از ما شود شام سیاهی گاهی        

        تا رود ز آتش ما دود به چشمان حسود             

                 خوش برآرم ز دل سوخته آهی، گاهی                     

                   تا به دامان تو یك‌دم بنشینم چون گرم                        

                 همه بینند مرا بر سر راهی گاهی                     

                   زرد روی آمده‌ام نزد تو ای مایة ناز                       

               بگذر از راه وفا بر سر كاهی گاهی                  

                   كاش باز آید و جرمم به نگاهی بخش                        

د وه كه جانبخش بود عفو گناهی گاهی    

( پرتو بیضائی - ادب )

همکاری : پرویز یا حقی      ویلن / رضا ورزنده      سنتور /

اعلام برنامه : دارد

اعلام شماره : دارد

http://www.mediafire.com/listen/3ckx6hkehx3avuk/149-_BS_-_www.qwsa1.rozblog.com.mp3

 موضوع برنامه :

زمان برنامه : ۲۷:۳۱ دقیقه

حجم برنامه : ۴ مگابایت

شعر ابتدا :

آهنگ : سه گاه

خواننده : سید علی اکبر گلپایگانی

گوینده : روشنک

شاعر :

ناشناس - منسوب به مولانا :

منم آن نیاز مندی كه به تو نیاز دارم        

غم چون تو نازنینی به هزار ناز دارم       

تویی آفتاب و چشمم، به جمال توست روشن          

اگر از تو باز دارم به كه چشم باز دارم           

به جفا نمودنِ تو، زوفات بر نگردم             

به وفا نمودنِ خود، زِ جفات باز دارم          

گله كردم از تو گفتی كه بساز چاره ی خود             

منم آن كه در غم الحق دل چاره ساز دارم          

غم دل به تو نگویم كه تو را ملال گیرد            

كنم این حدیث، كوته كه غمِ دراز دارم   

پژمان بختیاری : 

ما كیستیم دین و دل از دست داده ای          

از چشم آسمان و زمین اوفتاده ای         

بی جذبه چون حكایتِ از یاد رفته ای            

بی جلوه، چون جوانیِ بر باد داده ای           

 بر گردنِ وجود، چو دست شكسته ای           

در دیده ی زمانه، چو اشكِ فتاده ای            

مردانه، با تبسم شیرین و اشكِ تلخ             

بر پا چو شمع، تا دم مرگ ایستاده ای            

پای طمع به دامن همت كشیده ای            

دست كَرَم برابر عالم گشاده ای          

از شعر من نشاط چه جوئی؟ كزین سخن              

نه بوی مِهر خیزد و نه رنگِ باده ای                  

آگه نه ای ز رنجم و آگَه نمی شود            

سیر از گرسنه ای و سوار از پیاده ای   

مشتاق اصفهانی :    

گشته ام از فیض عشق، موی به مو، دوست                       

 این نَبُوَد او منم ، این نه منم، اوست             

كشته عشقم چه سان، شِكوِه زدشمن كنم         

آن كه به خونم كشید دوست بُوَد دوست        

فخرالدین عراقی :

زیبد كه زدرگاهت نومید نگردد باز           

آن كس كه به امیدی بر خاك درت افتد

مطلع تصنیف :

مطلع اواز :

ساقیا مِی ده كه ما دُردی كش میخانه ایم         

با خرابات آشنائیم از خِرَد بیگانه ایم                

خویشتن سوزیم و جان بر سر نهاده شمع وار                

هر كجا در مجلسی شمعیست ما پروانه ایم                   

خلق می گویند جاه و فضل در فرزانگیست                

گو مباش اینها كه ما رندانِ نا فرزانه ایم                 

عیب تُست گر چشم گوهر بین نداری ور نَه ما              

هر یك اندر بحرِ معنی، گوهر یكدانه ایم            

سعدیا گر باده ی صافیت باید باز گو              

ساقیا می ده كه ما دُردی كش میخانه ایم      

( سعدی )

همکاری : پروز یاحقی      ویلن / رضا ورزنده       سنتور /

اعلام برنامه : دارد

اعلام شماره : دارد

http://www.mediafire.com/listen/bvau1x84p041d8z/148-_BS_-_www.qwsa1.rozblog.com.mp3

 موضوع برنامه :

زمان برنامه : ۲۸:۲۱ دقیقه

حجم برنامه : ۴ مگابایت

شعر ابتدا :

آهنگ : بیات زند

خواننده : محمود محمودی خوانساری

گوینده : روشنک

شاعر :

جهان قاجار :

در ده به من ای ساقی زان می دو سه پیمانه        

كز سوز درون گویم شعری دو سه مستانه          

خواهم كه در این مستی خود نیز روم از یاد          

غیر از تو نماند كس نه خویش و نه بیگانه          

از عشق رُخ جانان، گشته است جهان حیران              

مستانه سخن گوید این عاشق دیوانه  

پروین دولت آبادی :

به خاموشی شكستم نغمة دل در گلو امشب           

به اشكی خواستم شویم ز خاطر یاد او امشب          

 خدا را امشب ای ساقی  كه چشم خسته بر هم نه              

كه من پیمانة دل می‌نهم جای سبو امشب      

بنازم خانة دل را كه خود گنج مراد این‌ جاست           

مطلع تصنیف :

مطلع اواز :

منم كه گوشة میخانه خانقاه من است       

دعای پیرِ مُغان وردِ صبحگاهِ من است        

گَرَم ترانة چنگ و صَبوح نیست چه باك            

نوای من به سحر آهِ عذرخواهِ من است             

غرض ز مسجد و میخانه‌ام وِصالِ شماست              

جز این خیال ندارم خدا گواهِ من است           

مگر به تیغِ اَجَل خیمه بر كَنَم ور نه           

رمیدن از درِ دولت نه رسم و راهِ من است          

از آن زمان كه بر این آستان نهادم روی           

فرازِ مَسندِ خورشید تكیه‌گاهِ من است      

 ( حافظ )

همکاری : حسن کسائی      نی / فرهنگ شریف      تار /

اعلام برنامه : دارد

اعلام شماره : دارد

http://www.mediafire.com/listen/p5nyr8mxkg8p7j3/146-_BS_-_www.qwsa1.rozblog.com.mp3

 موضوع برنامه :

زمان برنامه : ۲۷:۳۸ دقیقه

حجم برنامه : ۴ مگابایت

شعر ابتدا :

آهنگ : همایون

خواننده : غلامحسین بنان

گوینده : روشنک

شاعر :

پروین ریاضی :

خوش آن شب‌ها كه در خلوتگه راز       

درون سینه‌ام آرام بودی     

من از آه سحرگاه تو فارغ          

تو فارغ از غم ایام بودی  

 ___ 

خوش آن روزی كه زیر سایة بید           

 لب جوی، ما و دل بنشسته بودیم         

سرود عشق می‌خواندیم از بر          

لب از هر گفتگویی بسته بودیم  

 ___  

دل من درس عشق و عاشقی را            

 شبی در مكتب پروانه آموخت         

سحر پروانه را دیدم در آتش            

كه می‌خندید و جان می‌داد و می‌سوخت 

 ___  

ز كار شمع خندیدم چو دیدم          

 میان گریه كردن ناز می‌كرد        

 ولی پروانه بی‌پروا در آتش          

بدون بال و پر پرواز می‌كرد   

فخرالدین عراقی :

زیبد كه ز درگاهت نومید نگردد باز 

آن‌ كس كه به امیدی بر خاك درت افتد

مطلع تصنیف :

مطلع اواز :

گر بُوَد عمر به میخانه روم بار دگر      

به جز از خدمت رندان نكنم كار دگر       

خرم آن روز كه با دیدة گریان بروم        

تا زنم آبِ در میكده یك‌بار دگر      

معرفت نیست در این قوم خدایا مددی       

تا برم گوهر خود را به خریدار دگر       

گر مساعد شودم دایرة چرخ كبود       

هم به دست آرمش باز به پرگار دگر         

 راز سر بستة ما بین كه به دستان گفتند             

هر زمان با دف و نی بر سر بازار دگر          

هر دم از درد بنالم كه فلك هر ساعت          

كُنَدَم قصد دل ریش به آزار دگر           

باز گویم نه در این واقعه حافظ تنهاست          

غرقه گشتند در این بادیه بسیار دگر      

( حافظ )

همکاری : رضا ورزنده      سنتور / پرویز یاحقی       ویلن /

اعلام برنامه : دارد

اعلام شماره : دارد

http://www.mediafire.com/listen/6p92bfsa9ie81jq/145-_BS_-_www.qwsa1.rozblog.com.mp3