موضوع برنامه :

زمان برنامه : ۳۴:۲۳ دقیقه

حجم برنامه : ۵ مگابایت

آهنگ :

خواننده : خاطره پروانه / غلامحسین بنان

گوینده : روشنک

شاعر :

سعدی :

 كاش کانان كه عیب من جستند      

رویت ای دلستان بدیدندی       

تا به جای ترنج در نظرت         

بی خبر دستها بریدندی

____

تندرستان را نباشد درد ریش      

جز به همدردی نگویم درد خویش         

گفتند از زنبور بی حاصل بود         

با یكی در عمر خود ناخورده نیش        

تا ترا حالی نباشد همچو ما          

حال ما باشد ترا افسانه بیش        

سوز من با دیگری نسبت مكن         

او نمك بر دست و من بر عضو ریش

 _____

ترا بر درد من رحمت نیاید      

 رفیق من یكی همدرد باید       

كه با او قصّهٔ گویم همه روز       

دو هیزم را بهم خوشتر بود سوز 

____   

كوته نكنم زدامنت دست     

ور خود بزنی به تیغ تیزم     

 بعد از تو ملاذ و ملجائی نیست        

هم در تو گریزم ار گریزم

 ____

هر كجا سلطان عشق آمد، نماند      

قّوّت بازوی تقوی را محل          

پاك دامن چون زَید بیچاره ای         

اوفتاده تا گریبان در وَحَل    

____

پیش ما رسم شكستن نبود عهد وفا را       

 الله الله تو فراموش مكن صحبت ما را 

 ـــــ  

باور از مات نباشد تو در آیینه نگه کن         

تا بدانی كه چه بوده ست گرفتار بلا را        

از سر زلف عروسان چمن دست بدارد          

 بسر زلف تو گر دست رسد باد صبا را           

 سر انگشت تحیر بگزد عقل به دندان           

 چون تأمل كند آن صورت انگشت نما را           

چشم كوته نظران بر ورق روی نگارین        

خط همی بیند و عارف رقم صُنع خدا را      

مهربانی زمن آموز و گرم عمر نماند             

به سر تربت سعدی بطلب آبِ بقا را

مطلع تصنیف :

مطلع اواز :

 قیمت عشق نداند قدم صدق ندارد      

سست عهدی كه تحمل نكند، بار جفا را         

گر مخیر بكنندم به قیامت كه چه خواهی        

دوست ما را همه نعمتِ فردوس شما را 

 ــــــ   

آرزو میكندم، شمع صفت پیش وجودت     

كه سراپای بسوزند منِ بی سر و پا را        

همه را دیده به رویت نگرانست ولیكن        

 خود پرستان زحقیقت نشناسند هوا را       

مهربانی زمن آموز گَرم عمر نماند        

بسر تربت سعدی بطلب مهر گیا را

( سعدی )

از هر چه می رود سخن دوست خوشترست        

پیغام آشنا نفس روح پرورست        

هر گز وجود حاضر و غایب شنیده ای؟         

من در میان جمع و دلم جای دیگر است         

شاهد كه در میان نبود شمع گو بمیر         

چون هست اگر چراغ نباشد منور ست           

ابنای روزگار به صحرا روند و باغ         

صحرا و باغِ زنده دلان كوی دلبرست          

شبهای بی توام شب گورست در خیال          

ور بی تو بامداد كنم روز محشرست         

 كاش آن به خشم رفتۀ ما آشتی كنان          

 باز آمدی كه دیدهٔ مشتاق بر درست         

 سعدی خیال بیهده بستی امید وصل         

 هجرت بكشت و وصل هنوزت مصورست       

( سعدی )

همکاری :

اعلام برنامه :

اعلام شماره : دارد

http://www.mediafire.com/listen/ak48tevw53a42hs/98_-_GJ_-_www.qwsa1.rozblog.com.mp3

موضوع برنامه :

زمان برنامه : ۴۵:۲۸ دقیقه

حجم برنامه : ۶ مگابایت

شعر ابتدا :

 آهنگ :

خواننده : مــــــرضیه / عبدالعلی وزیری

گوینده :  علی دشتی / روشنک / ناشناس

شاعر :

مولانا :

 آزمودم مرگ من در زندگیست     

آزمودم مرگ من در زندگیست     

بر سر گور بدن بین روح ها رقصان شده      

تا ببینی صد هزاران خویشتن بی خویشتن 

____ 

همه دلها نگران سوی عَدَم      

این عَدَم نیست كه باغ اِرَم است        

این همه لشكر اندیشۀ دل         

زسپاهان عَدَم یك عَلَم است           

زتو تا غیب هزاران سال است            

 چون رَوی از ره دل، یك قدم است 

 ـــــــ       

گل خندان كه نخندد چه كند    

عَلَم از مشك نبندد چه كند    

نار خندان كه دهان بگشادست     

 چونكه در پوست نگنجد چه كند        

 مه تابان بجز از خوبی و ناز       

چه نماید چه پسندد چه كند       

آفتاب اَر ندهد تابش و نور       

پس بدین نادرِ گنبد چه كند         

 تن مُرده كه براو بر گذری         

نشود زنده نجنبد چه كند         

دلم از دست غمت گشت چو چنگ          

نخروشد، نترنگد، چه كند

ـــــــ  

من چو موسی در زمان آتش شوق و لقا      

سوی كوه طور رفتم حبذا لی حبذا         

چون بر روم از پستی، بیرون شوم از هستی           

در گوش من آن جا نیز هیهای تو می آید         

زیر فلك اطلس هشیار نماند كس           

 زیرا كه زپیش و پس میهای تو می آید

 ــــــــ 

 چون چنگم و از زمزمه خود خبرم نیست          

 اسرار همی گویم و اسرار ندانم         

در بینش دیدار چنان مستم و حیران           

 كز نور فراغم بُوَد و نار ندانم 

 ـــــــ

همه را بیازمودم زتو خوشترم نیامد       

چو فرو شدم به دریا چو تو گوهرم نیامد       

سر خنب ها گشادم، ز هزار خُم چشیدم          

 چو شراب سركش تو به لب و سرم نیامد

___ 

همچو گل سرخ برو دست دست        

همچو می ای خلق ز تو مست مست         

غیرت تو گفت «برو راه نیست»         

رحمت تو گفت «بیا هست هست 

 ـــــــ

دیده بگشا زین سپس با دیدهٔ مردم مرو         

 كآن فلانت گبرگوید و آن فلانت مرد دین

 ____  

پروانه دمسازم ، می سوزم و می سازم      

از بی خودی و مستی می افتم و می خیزم       

فردا كه خلایق را از خاك بر انگیزند         

 بیچاره من مسكین از خاك تو بر خیزم       

 گر دفتر حُسنت را در حشر فرو خوانند         

 اندر عَرَصات آن روز شوری دگر اندازم 

 ـــــ  

 اندر عَرَصات آید شمس الحق تبریزی     

من خاك سر كویش با مشك بیامیزم        

وقت آن شد كه به زنجیر تو دیوانه شویم        

 بند را بر گـُسلیم از همه بیگانه شویم          

 جان سپاریم و دگر ننگ چنین جان نكشیم            

 خانه سوزیم و چو آتش سوی مُغخانه شویم

مطلع تصنیف :

مطلع اواز :

گویند رفیقانم «از عشق بپرهیزم     

از عشق بپرهیزم، پس با چه در آمیزم        

پروانه دمسازم، می سوزم و می سازم           

از بی خودی و مستی می افتم و می خیزم 

 ـــــ     

گر دفتر حُسنت را در حشر فرو خوانند         

 اندر عَرَصات آن روز شوری دگر اندازم

( مولانا ) 

وقت آن شد كه به زنجیر تو دیوانه شویم      

بند را بر گسلیم از همه بیگانه شویم       

جان سپاریم و دگر ننگ چنین جان نكشیم        

خانه سوزیم و چو آتش سوی مُغخانه شویم          

گر چه سنگیم پی مهر تو چون موم شویم       

ور چه شمعیم پی نور تو پروانه شویم       

در رخ آیینه عشق زخود دَم نزنیم         

مَحرم گنج تو گردیم چو ویرانه شویم         

ما چو افسانه دل بی سرو بی پایانیم         

تا مقیم دل عشاق چو افسانه شویم         

گر چه شاهیم برای رخ تو راست شویم       

 تا بَرین نطع زفرزین تو فرزانه شویم   

( مولانا )

همکاری :

اعلام برنامه :

اعلام شماره :

http://www.mediafire.com/listen/u6lwdp9kj0wdbjd/96_-_GJ_-_www.qwsa1.rozblog.com.mp3

موضوع برنامه :

زمان برنامه : ۲۸:۰۷ دقیقه

حجم برنامه : ۴ مگابایت

شعر ابتدا :

آهنگ :

خواننده :  غلامحسین بنان

گوینده :

شاعر :

مطلع تصنیف :

هر كه شد محرم دل در حَرَم یار بماند      

وانكه این كار ندانست در انكار بماند      

اگر از پرده برون شد دل من عیب مكن        

 شُكر ایزد كه نه در پردۀ پندار بماند          

صوفیان واسِتَدَند در گرو می همه رَخت         

دَلقِ ما بود كه در خانۀ خَمّار بماند           

خرقه پوشان همگی مست گذشتند و گذشت          

قصه ماست كه در هر سَرِ بازار بماند          

داشتم دَلقی و صد عیب مرا می پوشید          

خرقۀ رَهن ِمِی و مطرب شد و زُنـّار بماند          

جز دلِ من كو ز ازل تا به ابد عاشق رفت           

 جاودان كس نشنیدم كه در این كار بماند

( حافظ )

مطلع اواز :

گرم قبول كنی ور برانی از بَرِ خویش     

نگردم از تو جدا ور فدا كنم سَرِ خویش       

به عشق روی تو گفتم كه جان بر افشانم        

گر به شَرم در افتادم از مُحقّرِ خویش      

تو دانی اربنوازی وگر برنجانی        

چنانكه در دلت آید به رای انور خویش        

مرا نصیحت بیگانه منفعت نكند         

که راضیم كه جفا بینم از ستمگر خویش          

اگر برابر خویشم به حكم بگذاری        

 خیال روی تو نگذارم از برابر خویش         

حدیث صبر من از روی تو همان مَثل ست           

كه صبر طفل به شیر از كنار مادر خویش       

نظر به جانب ما كن چو منت است و ثواب        

كه هیچ خلق نبینی به حُسن و منظر خویش         

 تو سر به صحبت حافظ در آوری هیهات            

زهی خیال كه من كرده ام مصور خویش      

( سعدی ) 

( برخی ابیات  غزل تغییر کرده اند مخصوصا بیت آخر که تخلص  "سعدی " را بنان  "حافظ " بیان میکند )

همکاری :

اعلام برنامه :

اعلام شماره :

http://www.mediafire.com/listen/cv2aaka3dper3v7/93_-_GJ_-_www.qwsa1.rozblog.com.mp3

موضوع برنامه :

زمان برنامه : ۴۶:۱۸ دقیه

حجم برنامه : ۶ مگابایت

شعر ابتدا :

آهنگ :

خواننده : مــــــرضیـــــه / غلامحسین بنان

گوینده :

شاعر :

حافظ :

 بده ساقی می باقی كه در جَنّت نخواهی یافت         

كنارِ آبِ ركن آباد و گُلگشتِ مُصلا را      

اگر آن تُركِ شیرازی بدست آرد دلِ ما را         

به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را      

فغان كاین لولیانِ شوخِ و شیرین كارِ شهر آشوب      

چنان بردند صبر از دل كه تُركان خوانِ یغما را      

 من از آن حُسنِ روز افزون كه یوسف داشت دانستم       

كه عشق از پردهٔ عصمت برون آرد زلیخا را           

بَدَم گفتی و خرسندم عفاك الله نكو گفتی         

 جوابِ تلخ می زیبد لبِ لعلِ شكرخا را         

 نصیحت گوش كن جانا  كه از جان دوست تر دارند           

جوانانِ سعادتمند پندِ پیرِ دانا را           

حدیث از مُطرب و می گوی  و رازِ دهر كمتر جو            

كه كس نگشود و نگشاید به حكمت این معما را        

غزل گفتی و دُر سُفتی بیا و خوش بخوان حافظ        

كه بر نظمِ تو افشانَد فلك عِقدِ ثریا را 

        ـــــ

دیدی ای دل كه غم یار دگر بار چه كرد      

چون بشد دلبرو با یار وفا دار چه كرد     

وه از آن نرگس جادو كه چه بازی انگیخت          

آه از آن مست كه با مَردُم هشیار چه كرد       

ساقیا جام می ام ده كه نگارندهٔ غیب        

نیست معلوم كه در پردهٔ اسرار چه كرد          

 آن كه بر نقش زد این دایرهٔ مینایی           

كس ندانست كه در گردش پرگار چه كرد          

برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر        

وه كه با خرمن مجنون دل افگار چه كرد        

فكر عشق آتش غم در دل حافظ زد و سوخت        

یار دیرینه ببینید كه با یار چه كرد

مطلع تصنیف : 

 گفتم غم تو دارم، گفتا غمت سر آید       

گفتم كه ماه من شو، گفتا اگر بر آید      

گفتم زمهرورزان رسم وفا بیاموز          

گفتا زخوبرویان این كار كمتر آید          

گفتم كه بر خیالت راه نظر ببندم          

 گفتا كه شب رو است او از راه دیگر آید        

گفتم كه بوی زلفت گمراه عالمم كرد         

گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید          

 گفتم خوشا هوائی كز باد صبح خیزد           

 گفتا خُنُك نسیمی كز كوی دلبر آید           

 گفتم كه نوش لعلت ما را به آرزو كُشت           

گفتا تو بندگی كن كاو بنده پرور آید         

گفتم دل رحیمت كی عزم صلح دارد          

گفتا مگوی با كس تا وقت آن در آید  

( حافظ )

مطلع اواز :

بده ساقی می باقی كه در جَنّت نخواهی یافت         

كنارِ آبِ ركن آباد و گُلگشتِ مُصلا را       

زعشقِ نا تمامِ ما جمال یار مستغنی است         

به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را          

حدیث از مُطرب و می گوی و  رازِ دهر كمتر جو         

كه كس نگشود و نگشاید به حكمت این معما را   

( حافظ )  

مرا چو  قبله تو باشی نماز بگذارم         

وگرنه من زنماز و زقبله بیزارم        

به پیش خاكی سجود چند كنم            

من آن نی ام كه بدین قبله سر فرود آرم        

به پیش روی چو ماه تو سُجده خواهم كرد         

 وگر كنند به فتوای شرع بر دارم       

به جان رسید مرا كار در غم عشقت          

بیا و رحم كن و بیش از این میآزارم         

مگو كه نیست گرفتار دام ما حافظ          

كه سال هاست كه در دام تو گرفتارم       

( ناشناس و منسوب به حافظ ) 

گفتم زمان عشرت دیدی كه چون سَر آمد؟       

 گفتا خموش حافظ كاین غصّه هم سر آید 

( حافظ ) 

همکاری :

اعلام برنامه :

اعلام شماره :

http://www.mediafire.com/listen/djouw3t7y77x2c7/92_-_GJ_-_www.qwsa1.rozblog.com.mp3

موضوع برنامه :

زمان برنامه : ۳۵:۴۷ دقیقه

حجم برنامه : ۵ مگابایت

شعر ابتدا :

آهنگ :

خواننده : خاطره پروانه / غلامحسین بنان

گوینده : روشنک

شاعر :

سعدی :

کاش کانان که عیب من جویند        

رویت ای دلسِتان بدیدندی        

تا به جای ترنج در نظرت          

بی خبر دستها بُریدندی

___ 

تندرستان را نباشد دَرد ریش     

جزبه همدردی نگویم دَرد خویش      

گفتن اززنبوربی حاصل بُود         

 با یکی درعمرخود ناخورده نیش        

 تا ترا حالی نباشد همچو ما        

حال ما باشد تو را افسانه بیش        

سوزمن با دیگری نسبت مکن         

او نمک بردست و من برعضو ریش 

___    

تورا بر دَرد من رحمت نیاید         

 رفیق من یکی همدرد باید          

که با اوقصّه برگویم همه روز         

 دوهیزم را با هم خوشتربُود سوز   

 ____

کوته نکنم زدامنت دست         

ورخود بزنی به تیغ تیزم        

بعد ازتو ملاذ و ملجآئی نیست       

هم درتو گریزم درگریزم 

____

هرکجا سلطان عشق آمد نماند       

 قوّت بازوی و تقوا را محل         

پاک دامن چون زِیَد بیچاره ای        

اوفتاده تا گریبان در وَحَل  

 ____ 

پیش ما رسم شکستن نبُود عهد وفا را        

 اللَه اللَه تو فراموش مکن صحبت ما را 

 ـــــ

باور از مات نباشد تو در آئینه نگه کن     

 تا بدانی که چه بوده ست گرفتاربلا را       

ازسَر زلف عروسان چمن دست بدارد        

 به سَر زلف تو گر دست رسد باد صبا را     

 سَر انگشت تحیّر بگزد عقل به دندان       

 چون تأمل کند آن صورت انگشت نما را        

آرزو می کُندم شمع صفت پیش وجودت       

که سراپای بسوزند من بی سر و پا را 

 ـــــ

چشم کوته نظران بر ورق روی نگارین      

خط همی بیند وعارف رقم صنع خدا را      

مهربانی زمن آموز و گرَم عمر نماند         

به سَر تربت سعدی بطلب آب بقا را

مطلع تصنیف :

مطلع اواز :

قیمت عشق نداند قدم صدق ندارد     

سست عهدی که تحمل نکند بار جفا را         

گرمُخَیّر بکنندم به قیامت که چه خواهی         

دوست ما را وهمه نعمت فردوس شما را

 ـــــ      

آرزو می کُندم شمع صفت پیش وجودت       

که سراپای بسوزند من بی سر و پا را      

همه را دیده به رویت نگران است ولیکن      

خود پرستان ز حقیقت نشناسند هوا را          

مهربانی زمن آموز و گرَم عمر نماند          

به سَرتربت سعدی بطلب مهرگیا را 

 ــــــ

فرّح صباح آن که تو بر وی نظر کنی     

فیروز روز آن که توبر وی گذر کنی        

آزاد بنده ای که بُوَد در رکابِ تو        

خرّم ولایتی که تو آنجا سفر کنی         

 دیگر نبات را نخرد مشتری به هیچ        

 یک بار اگر تبسّم همچون شِکر کنی          

 ای آفتاب روشن و ای سایۀ همای      

ما را نگاهی از تو تمناست اگر کنی          

من با تو دوستی و وفا کم نمی کنم       

 چندان که دشمنی و جفا بیشتر کنی       

 مقدور من سَری است که درپایت افکنم        

گر زانکه التفات بدین مختصر کنی          

عمری است تا به یاد تو شب روز می کنم        

تو خفته ای که به گوش آهِ سحر کنی         

 گفتی که دیر و زود به حالت نظر کنم         

 آری کنی چو بر سَرِ خاکم گذر کنی

( سعدی )

همکاری :

اعلام برنامه :

اعلام شماره : دارد

http://www.mediafire.com/listen/84a482e33x7697q/91_-_GJ_-_www.qwsa1.rozblog.com.mp3